คุณเคยรู้สึกหลงทางหรือเปล่าครับ?
หากชีวิตเปรียบเหมือนการเดินทาง คงไม่แปลกอะไรที่เราจะเดินหลงทางบ้างในบางครั้ง (และหลายครั้งสำหรับบางคน)
มันคือตอนที่เราไม่รู้ว่าตัวเองกำลังมุ่งหน้าไปไหน และไม่แน่ใจว่าปลายทางที่รออยู่คือจุดหมายที่ต้องการจริง ๆ หรือเปล่า เรามีคำถามในใจมากมาย ซึ่งไม่มีคำตอบที่ชัดเจนหรือน่าพอใจ
ในห้วงยามนี้เองที่เราต้องการใครสักคน คนที่เราใฝ่หาอาจไม่ใช่คนที่ฉลาดหลักแหลม ผู้ให้คำแนะนำอย่างเป็นเหตุเป็นผล (ซึ่งเราเองก็รู้อยู่แล้วแต่ทำไม่ได้) มากเท่าคนที่เข้าใจความปั่นป่วนของเรา และเต็มใจที่จะเดินหลงทางไปด้วยกัน เพื่อหาทางออกที่ยังไม่รู้ว่าอยู่ตรงไหน
แต่ใครคนนั้นก็ใช่ว่าจะหาได้ง่าย ๆ
การงานที่ผมทำอยู่เกี่ยวข้องกับการช่วยเหลือผู้คนที่กำลังหลงทาง แต่ในการใช้ชีวิต ผมเองก็อาจสับสนไม่น้อยไปกว่าพวกเขา เราต่างไม่รู้ว่าจุดหมายปลายทางที่แท้จริงอยู่ที่ตรงไหน และไม่รู้ว่าต้องเดินทางอีกยาวนานเพียงใด แต่อย่างน้อยที่สุด การมีเพื่อนหลงทางไปด้วยกัน ก็ช่วยให้เรารู้สึกไม่โดดเดี่ยวเท่าการหลงทางเพียงลำพัง
ในหนังสือภาพ The Journey ของ เจมส์ นอร์บิวรี (James Norbury) ซึ่งเกี่ยวข้องการเดินทางไกลของเจ้าแพนด้ายักษ์กับเจ้ามังกรจิ๋วเพื่อตามหาบ้านหลังใหม่
เมื่อทั้งคู่เดินทางมาถึงจุดหนึ่ง แต่ยังไปไม่ถึงจุดหมายที่ตั้งใจไว้สักที เจ้ามังกรรู้สึกว่าการตัดสินใจเดินทางจากบ้านเดิมมาทำให้ตัวเองสูญเสียทุกสิ่งไป โดยที่ไม่ได้อะไรเลย ความรู้สึกหนักหน่วงในขณะเดียวกันก็ว่างเปล่าเกิดขึ้นในใจของมัน
แพนด้าจึงกล่าวกับเพื่อนมังกรว่า “หากเราต้องหลงทาง ฉันก็ยินดีหลงทางไปกับเธอ”
ฉันยินดีหลงทางไปกับเธอ
มันช่างเป็นประโยคที่อ่อนโยนเหลือเกิน
ผมเองก็เคยบอกอะไรคล้าย ๆ กันนี้กับผู้มาปรึกษาบางคน “ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับว่าทางออกสำหรับเรื่องนี้คืออะไร แต่ผมพร้อมจะเดินหลงทางและล้มลุกคลุกคลานไปกับคุณ”
บางทีเมื่อเรายอมรับการหลงทางของตนเองได้อย่างแท้จริง เราอาจพบว่าที่จริงแล้วเราไม่เคยหลงทางไปไหน มีเพียงเส้นทางแห่งความสับสนที่เราต้องเผชิญและก้าวผ่าน
ตอนนี้เองที่เราได้เจอทางออก
สมภพ แจ่มจันทร์
นักจิตวิทยาการปรึกษา