ความตายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเช่นเดียวกับการเกิด การก้าวเดินอยู่ในการยกเท้าขึ้นพอ ๆ กับการวางเท้าลง - รพินทรนาถ ฐากูร, กวีชาวอินเดีย
ทุกสิ่งในชีวิตล้วนมีสิ่งตรงกันข้ามที่เราไม่อาจแยกมันออกจากกันได้
การมองเห็นความจริงเพียงด้านเดียวโดยไม่ตระหนักว่ามีอีกด้านที่มาพร้อมกัน ทำให้เราใช้ชีวิตโดยไม่ได้ตระเตรียมความพร้อมรับมือกับด้านที่ไม่คาดหมาย
การเลือกอยู่กับสิ่งที่พึงใจและหลีกเลี่ยงสิ่งที่ไม่พึงใจอาจเป็นธรรมชาติอย่างหนึ่งของมนุษย์
แต่ปัญหาคือ สิ่งที่ไม่พึงใจที่เราอยากหลบหลีกกลับเป็นด้านตรงข้ามของสิ่งที่เราต้องการ
ปัญหาหนึ่งในห้องปรึกษาที่สะท้อนภาพความจริงสองด้านได้ชัดเจนที่สุดก็คือ ปัญหาความสัมพันธ์
เมื่อความสัมพันธ์ใด ๆ ก็ตามเริ่มต้นขึ้น จุดสิ้นสุดของมันก็รอเราอยู่แล้วในวันหนึ่ง ไม่ว่าจะช้าหรือเร็ว และไม่ว่าจะจบลงแบบใด สุดท้ายทุกความสัมพันธ์ก็ต้องเปลี่ยนแปลงไป
ทุกการเริ่มต้นมาคือการนับถอยหลังของการสิ้นสุด
มันเป็นความจริงที่น่าเจ็บปวดที่ทำให้หลายคนกลัวที่จะเริ่มต้นความสัมพันธ์ ในเมื่อจะช้าหรือเร็วเราก็ต้องจากกันอยู่ดี เมื่อมองไปข้างหน้าแล้วเห็นความเจ็บปวดรออยู่ที่ปลายทาง งั้นเราก็ไม่จำเป็นต้องเริ่มต้นความสัมพันธ์ให้ตัวเองต้องเป็นทุกข์ตั้งแต่แรก
ในอีกด้านหนึ่ง ความจริงข้อนี้ก็ทำให้หลายคนหลีกเลี่ยงที่จะคิดถึงจุดจบของความสัมพันธ์ เพราะมันทำให้ไม่สบายใจ พวกเขาจึงใช้ขีวิตไปเรื่อย ๆ เสมือนว่าไม่มีเวลาสิ้นสุด ไม่รีบร้อนที่จะทำสิ่งที่ควรทำ และละเลยสิ่งที่จำเป็นต้องจัดการ
แต่ไม่ว่าเราจะรู้สึกอย่างไรต่อความจริงข้อนี้ ไม่ว่าเราจะกลัวหรือเพิกเฉยต่อมัน ความจริงย่อมไม่มีวันเปลี่ยนแปลง การจากลาของตัวเรากับคนที่เรารักและผู้คนต่าง ๆ ในชีวิตย่อมมาถึงในวันหนึ่ง
หากการเริ่มต้นความสัมพันธ์คือการยกเท้าขึ้นเพื่อก้าวเดิน การวางเท้าลงก็เป็นจุดจบของมัน ดังที่รพินทรนาถ ฐากูร กล่าวไว้
ต่อให้ความจริงเป็นเช่นนี้ แต่ผมมองว่าสิ่งสำคัญที่สุดของความสัมพันธ์ไม่ใช่จุดเริ่มต้นหรือจุดสิ้นสุดที่เป็นเพียงจุดอ้างอิงที่เรามองเห็นได้ชัด สิ่งสำคัญคือช่วงเวลาตรงกลางระหว่างสองจุดนี้ นั่นคือชีวิตของเราที่ดำเนินไปในความสัมพันธ์
เมื่อพิจารณาเรื่องนี้ให้ละเอียดขึ้น เราอาจพบว่าจุดเริ่มต้นของความสัมพันธ์ไม่ได้อยู่ในอดีตที่ผ่านมาแล้วเนิ่นนาน และจุดสิ้นสุดไม่ได้อยู่ที่อนาคตที่ยังห่างไกล ทว่าในแต่ละวันล้วนเป็นการเริ่มต้นใหม่ของบางสิ่งและเป็นการสิ้นสุดลงของบางอย่าง
อย่างน้อยที่สุดตราบที่เรายังมีชีวิต ทุกวันคือโอกาสในการเริ่มต้นใหม่ในการพัฒนาหรือปรับปรุงความสัมพันธ์ พอ ๆ กับเป็นโอกาสในการละวางอุปสรรคที่ขัดขวางความสัมพันธ์
ตัวเราเปลี่ยนแปลงอยู่ตลอด เช่นเดียวกับผู้คนในชีวิต ความสัมพันธ์ระหว่างเรากับพวกเขาก็ย่อมเปลี่ยนแปลงด้วยเช่นกัน
การยึดติดว่าความสัมพันธ์ว่าต้องเป็นเหมือนเดิมแบบเดียวกับตอนเริ่มต้น หรือการยื้อยุดความสัมพันธ์ไม่ให้สิ้นสุดลงเมื่อถึงเวลา ต่างก็เป็นความพยายามฝืนความจริงไม่ต่างกัน
แทนที่จะทำเช่นนั้น หากในวันนี้คุณยังมีความสัมพันธ์กับใครก็ตาม ขอให้คุณลองถามตัวเองว่า เราจะเริ่มต้นสิ่งใหม่ในความสัมพันธ์ที่มีอยู่ในตอนนี้อย่างไร และเราจะยุติสิ่งเดิมที่บั่นทอนความสัมพันธ์ลงได้อย่างไร
เพื่อที่เราเราจะได้ก้าวเท้าลงและเดินต่อไปด้วยใจที่มั่นคง
เมื่อเวลานั้นมาถึง