ขอบคุณที่มีเธออยู่ตรงนี้

ขณะนี้ผมกำลังนั่งพิมพ์บทความอยู่ในห้องสมุด ณ อาคารแห่งหนึ่ง ห้องนี้มีความโอ่โถงให้ความรู้สึกโปร่งสบาย ในขณะเดียวกันก็เป็นพื้นที่ที่เงียบสงบและเป็นส่วนตัวมากพอจะให้ผมอยู่กับความนึกคิดของตัวเองได้ มีเครื่องปรับอากาศให้ความรู้สึกเย็นสบาย มีแสงสว่างมากเพียงพอ อีกทั้งยังมีโต๊ะและเก้าอี้ที่ให้ความรู้สึกสบายตัวในการนั่งพิมพ์ ซึ่งการที่ผมมาอาศัยพื้นที่นี้ได้ก็ด้วยการอำนวยความสะดวกของทีมงานองค์กรแห่งหนึ่งที่วันนี้เรามีโอกาสมาพบปะกัน

ขอบคุณที่มีเธออยู่ตรงนี้

เมื่อนั่งลงและจ้องมองแป้นพิมพ์ได้สักพัก สิ่งที่ผุดขึ้นมาในความนึกคิดคือการที่ผมมีความรู้สึกสะดวกสบายทั้งกายและใจซึ่งส่งผลให้ความคิดแล่นไหลริเริ่มมาเป็นบทความนี้ได้นั้นมาจากการอาศัยสิ่งต่าง ๆ ที่กล่าวไว้ข้างต้น หากขาดอย่างใดอย่างหนึ่งไปอะไร ๆ ก็คงจะแตกต่างไปจากที่เป็นอยู่ โดยหลาย ๆ อย่างในนั้นย่อมไม่พ้นความรู้สึกทางกายและใจของผมรวมถึงบทความที่ผมกำลังนั่งพิมพ์อยู่นี้

การมีอยู่ของสิ่งต่าง ๆ ในชีวิตมีผลกับเรามากน้อยต่างกันไป โดยความสำคัญของสิ่งเหล่านั้นต่อชีวิตเราไม่ได้ขึ้นอยู่กับว่าสิ่งนั้นคืออะไร แต่ขึ้นอยู่กับบริบทว่าเราจำเป็นต้องพึ่งพาอาศัยสิ่งเหล่านั้นหรือไม่อย่างไร ห้องสมุดห้องนี้ไม่ได้มีผลอะไรกับผมเลยเมื่อวาน แต่วันนี้กลับเป็นที่ ๆ ให้ประโยชน์กับผมมาก มิตรภาพและน้ำใจของทีมงานก็ไม่ได้ส่งผลอะไรกับผมเมื่อวานเท่ากับวันนี้ที่ช่วยให้ผมรู้สึกสบายใจและอบอุ่น

ขอบคุณที่ตรงนี้มีเธออยู่

แต่บางสิ่งบางอย่างก็อาจมีความสำคัญและส่งผลกับเราแม้เราไม่ได้ตระหนักหรือรับรู้สัมผัสได้ตรง ๆ หรือแม้แต่มองเห็นด้วยตาเปล่า ยกตัวอย่างเช่น อากาศที่บริสุทธิ์ แสงแดดที่อบอุ่น ลมที่พัดเย็น ผืนดินที่คงตัว ต่างมีความสำคัญและส่งผลกับเราแม้เราไม่ได้ตระหนักรู้ถึงสิ่งเหล่านี้

การที่ผมยังคงนั่งพิมพ์บทความได้อย่างสบายใจอยู่ตรงนี้ได้ย่อมอาศัยปัจจัยอีกมากมายที่แม้จะไม่ได้อยู่ด้วยกันตรงนี้แต่กลับมีอิทธิพลอย่างยิ่งยวดกับชีวิตของผมในปัจจุบัน แม่ที่ดูแลตัวเองให้แข็งแรง พี่ชายและพี่สะใภ้ที่มีชีวิตที่มั่นคง ภรรยาที่เข้าอกเข้าใจกัน ผู้คนที่เป็นทั้งพี่น้องและเพื่อนร่วมงานที่คอยสนับสนุนกัน และเพื่อนฝูงอีกหลายคนที่มีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน

บริบทของการพึ่งพาอาศัยจึงไม่ได้กำหนดไว้เพียงระยะทางที่ต้องใกล้ชิดพบเจออยู่ในที่เดียวกัน เพียงการมีอยู่ของสิ่งนั้นก็มีผลต่อชีวิตของเราแล้ว พิมพ์มาถึงตรงนี้ผมตระหนักอีกว่าคงมีอีกหลายสิ่งมาก ๆ ที่กำลังดำเนินขับเคลื่อนไปตามวิถีของตัวเองแต่ก็เป็นปัจจัยร่วมส่งผลกับผมให้เป็นอย่างที่เป็นอยู่ในปัจจุบัน

เราไม่อาจรู้ได้เลยว่า ณ วันไหนในบริบทแบบใดที่เราจะต้องการอะไรบ้าง และมีอะไรอีกบ้างที่เราต้องการแต่เรากลับไม่สามารถจะตระหนักรู้ถึงสิ่งเหล่านั้นได้อย่างครบถ้วนอย่างแท้จริง สิ่งที่พอจะทำได้ก็คือการตระหนักรู้คุณค่า พัฒนา และดูแลรักษาความสัมพันธ์ระหว่างตัวเรากับสิ่งต่าง ๆ โดยคำว่า “เธอ” นั้นหมายถึงทุกอย่างที่นอกเหนือจากตัวเรา ซึ่งครอบคลุมทั้งผู้คนและสิ่งแวดล้อม

ในขณะเดียวกันก็หมายถึงการใส่ใจดูแลตัวเอง เพราะเราไม่อาจรู้ได้เลยว่า ณ วันเวลาไหนที่ผู้คนที่สำคัญในชีวิตของเราจะต้องการเรา หรือแม้แต่ได้รับอิทธิพลบางอย่างจากเราแม้ไม่ได้อยู่ในความตั้งใจหรือรับรู้จากฝ่ายใดเลยก็ตาม

---

กวีไกร ม่วงศิริ

นักจิตวิทยาการปรึกษา