เพราะเราไม่อาจล่วงรู้ได้แน่ชัดว่าเราช่วยเหลือผู้มาบำบัดได้อย่างไร พวกเรานักบำบัดจึงต้องเรียนรู้ที่จะใช้ชีวิตด้วยความวางใจในความลี้ลับ ในตอนที่เราร่วมทางกับผู้มาบำบัดบนเส้นทางแห่งการค้นพบตนเองของพวกเขา - Irvin D. Yalom, Creatures of a Day And Other Tales of Psychotherapy
ในกระบวนการบำบัด เราพอรู้ได้ว่าการกระทำอะไร ทั้งของนักบำบัดและผู้มาบำบัด ที่เป็นผลดีต่อการแก้ปัญหาหรือเยียวยาความทุกข์ แต่สิ่งที่ไม่มีใครรู้แน่ชัดคือ การกระทำที่เฉพาะเจาะจงอะไร ในจังหวะเวลาไหน ที่จะช่วยให้ความทุกข์คลี่คลายไปอย่างแท้จริง
บ่อยครั้งที่การเยียวยาเกิดขึ้นโดยไม่คาดหมาย จากการกระทำที่ไม่คาดคิดว่าจะส่งผลอะไรมาก แต่แล้วจู่ ๆ เมื่อถึงเวลาความทุกข์ก็จางหายไป เหมือนดอกไม้ที่ผลิบานให้เราสังเกตเห็นในเช้าวันหนึ่ง เราอาจพอบอกได้ว่าเราสามารถทำอะไรได้บ้างเพื่อให้ดอกไม้บาน แต่การที่ดอกไม้จะผลิบานหรือไม่นั้นไม่ได้ขึ้นอยู่กับเราทั้งหมด
นักบำบัดจึงต้องตระหนักไว้เสมอว่า ไม่ว่างานวิจัยจะกล่าวถึงแนวทางหรือเทคนิคอะไรก็ตามที่พิสูจน์แล้วว่าได้ผล หรือกระทั่งผ่านประสบการณ์ตรงของตัวเองก็ตาม แต่การบำบัดยังคงเป็นสิ่งลี้ลับ ซึ่งเราพอจะเข้าใจมันได้บ้างบางส่วน และปล่อยให้ปัญญาญาณของเราและผู้มาบำบัดจัดการส่วนที่เหลือ
ชีวิตก็เป็นแบบนี้เช่นกันมิใช่หรือ?
สมภพ แจ่มจันทร์